Na początku chciałbym przeprosić wszystkich fanów "Akademii", za dość ofensywny tytuł. Niestety pomimo ogólnych zachwytów powieść Mead tylko utwierdziła mnie w przekonaniu, że te najbardziej konwencjonalne młodzieżówki są wybitnie nie dla mnie. Paranormalny romans, same ciacha oraz piękności, przewidywalność, irytujące główne bohaterki, relacje między postaciami bardziej zagmatwane i w większości przypadków równie płytkie jak w modzie na sukces? Pani podziękujemy, nastepny proszę!
Na początku chciałbym was przeprosić za dość długą nieobecność- niestety rok szkony już się zaczął, prace domowe i inne tego typu problemy uczniów, a krwawy wujek Martin i jego dość cięzki styl pisania+ obszerne powieści nie są sprzymierzeńcami, kiedy brak nam czasu. Na szczęscie zdążyłem skończyć "Stal i śnieg" przed 18 września i w piątek po lekcjach mogłem od razu pojechać do Empika, by kupić swój wymarzony egzemplarz "Ropuszek" a następnie pochłonąć go w jeden dzień. A teraz możemy przejść do właściwej recenzji... FGHRJRSFKIWOEIOWEPWRRWEDGHJ <3! Wcale nie uderzyłem głową w klawiaturę, po prostu jestem tak wybitnie podekscytowany "Ropuszkami" i w takim stopniu nimi oczarowany, że nie znajduję żadnych słów, by ten tomik opisać. Wielka i szcera miłość mojego życia w nowym wydaniu. Autorka z mojej "świętej pisarskiej czwórcy" jak zwykle w szczycie formy. Mimo wszystko postaram się ksiązkę zrecenzować, ale ostrzegam WCHODZICIE NA WŁASNE RYZYKO! Recenzja najprawdopodobniej będzie zawierała kilogramy cukru, zachwytów, bełkotu oraz z pewnością będzie niepoprawnie pochlebna. Chociaż postaram się również napomknąć o wadach( tak! jednak takie są). Zapraszam do lektury!
Uwielbiam być uczniakiem. Dziesięć miesięcy nauki skutkuje dwoma słodkiej laby(pozdrawiam osoby, które na wakacje nie mają już co liczyć, i ślę im wyrazy współczucia). W każdym razie. Wakacje= dwa miesiące wolne= dużo wolnego czasu= duuuuuużo przeczytanych książek(a w szkole mi mówią, że jestem słaby z matematyki. I co?! Takie zaawansowane równania tu rozpisuję) W każdym razie, żeby was już nie zanudzać przechodzimy do czytelniczego podsumowania Sierpnia.
Trochę trudno się do tego przyznać, ale jako dziecko cholernie bałem się cyrków. Nie lubiłem tamtejszej atmosfery, a idea siedzenia w namiocie pełnym ludzi, ze żwirem na ziemi i oglądanie cudów tego świata jakoś nie napawała mnie ekscytacją. I to co oni robili tym zwierzętom! Kiedy pokazywalui kulisy cyrku i klatki w jakich trzymano zwierzęta ten sześcioletni szkrab jakim byłem popłakał się(Łukasz obrońca zwierząt od małego bachora :")) Jednak Le Cirque des Reves odwiedziłbym z chęcią .
